on 17 december 2014
Het verhaal van Rachel,
Soms loop je in een project tegen dingen aan die maar één kind aangaan, toch maak je dan soms ook de keuze om daar mee aan de slag te gaan.
Neem nou Rachel, het dove meisje met de blauwe ogen. In 2010 zag mijn eerste reisgenoot, Ron de Ruiter een meisje op de school voorbij schieten met blauwe ogen, een bijzondere verschijning. Ze heette Rachel en kwam even terug om een paar foto’s te laten maken. Enkele maanden later, toen ik voor de tweede maal voet zette op Oegandese bodem leerde ik Rachel kennen als een spontane leergierige en meid, maar zo goed als doof . Praten kan ze niet, er komen slechts wat hoge piepgeluidjes uit haar keel.
Bleu als ik was testte ik haar gehoor en een half jaar later zou Rik Sonnemans van Phonak haar twee hoortoestellen aanmeten. Rachel was ondertussen overgeplaatst naar The Mulago School for the Deaf, en zodoende zochten we haar daar op.
Helaas heeft ze niet lang van deze toestellen kunnen genieten want al snel was er niemand meer die voor haar zorgde of haar schoolgeld betaalde. Na even thuis gewoond te hebben begon haar zwervend bestaan door de sloppenwijken van Kampala, ze zou er niet lang meer te leven hebben. Een meisje van 14 jaar, kwetsbaar en weerloos in de wereld van armoe, aids en behoeftige en overspelige mannen.
In de goede week 2012 waren Bas en ik wederom in Mukono en we kregen lucht van het leven van Rachel, niemand wist waar ze was maar dat het niet goed was, dat was wel duidelijk. Daarom regelden we een privé detective, ofwel een taxichauffeur die wat wilde bijverdienen om haar te zoeken. Via facebook volgde men in Nedeland op de voet het lot van Rachel en op goede vrijdag kwam de chauffeur aangereden. Met Rachel, nagellak, hoge hakken, laag decolleté, haar bron van inkomsten iet zich gemakkelijk raden.
Het verbannen meisje dat van alles al had meegemaakt werd vanaf die dag gesteund door Joosten Hoorspecialisten in Zaandam, Patricia Joosten regelde haar schoolgeld voor de komende periodes en hierdoor zorgde Patricia tevens voor een nieuw uniform, onderdak en eten voor de komende twee jaar.
Maar toen was het 2014, en Rachel was klaar met school, ze had het vak handwerken geleerd en kon zo regelrecht de straat weer op om terug te vallen in haar oude beroep, immers het vinden van een normale baan zat er niet in. De school liet haar niet gaan maar zat er wel mee in de maag, want een volwassen meid van 16 heeft geen plaats op deze school.
Van een mevrouw voor wie ik wat foto-opdrachten had gedaan kreeg ik als dank geld om iets goeds te doen in Oeganda. Van dit geld kochten we een naaimachine en deze gaven we aan Rachel. Aan het schoolhoofd stelden we voor dat ze in ruil voor kost en inwoning met haar eigen naaimachine een betrekking krijgt op haar school als uniformnaaister van de drie scholen van de Bisschop.
Op deze manier laat Uganda Hears zien dat we de kinderen niet uit het oog verliezen als ze de school verlaten
