In 2011 ging er een leuk team mee naar Mukono om de kinderen daar hoortoestellen aan te meten. Ondanks dat Uganda Hears zich niet meer bezig houdt met het aanmeten van hoortoestellen maar z’n pijlen heeft gericht op de veiligheid, opleiding en hygiene van de kinderen is het wel super om te zien hoe deze jongen voor het eerst hoort. Helaas was dit van korte duur. Al snel merkte Uganda Hears dat het percentage kinderen dat daadwerkelijk de hoortoestellen op lange termijn kan blijven dragen zeer klein is. Immers, de kans is groot dat ze verdwijnen van school omdat de ouders sterven aan aids en er geen schoolgeld meer is, of de kinderen verhuizen. Ook worden hoortoestellen gestolen. Maar stel dat de kinderen wel hun hoortoestel tijdens hun hele schooltijd werkend zouden kunnen dragen, wie zorgt er dan voor ze als ze volwassen zijn? Het is een grote utopie om te denken dat deze kinderen de rest van hun leven profijt hebben van hun hoorhulpmiddel. En dan is er misschien wel een groter probleem gecreëerd dan aanvankelijk opgelost. Wij, met onze beste bedoelingen hebben de kinderen een ontwikkeling ontnomen die ze juist zo hard nodig hebben. Gebarentaal, handalfabet, reuk en het voelen van trillingen, al deze zaken zullen verwaarloosd worden als ze kunnen horen, en als het horen van tijdelijke aard is vallen ze daarna extra hard in een zwart gat. Zo zie je, door schade en schande wordt je wijs. Maar toch, het is geweldig om te zien hoe Susan Roeleven (Beter Horen) en Rik Sonnemans (Phonak) hier een jongen voor het eerst van zijn leven laten horen…

 

Comments